یک سلام داغ تابستونی پس از دو هفته

اقرار  می کنم امسال ماه رمضان سختی بود البته به جز دو روز در هفته اش که علتش را در ادامه خواهم گفت...برعکس پارسال که اصلا احساس بی حالی و خستگی نداشتم و گرمای زیادی هم احساس نمی کردم، امسال بیشتر اوقات کاملا کسل و بی رمق بودم:/  شانس آوردم از ابتدای خرداد بز خود را کشته بودم و دیگر صبح ها سر کار نمی روم که اگر آنگونه بود احتمالا این لحظه با جسد تفاوتی نداشتم:)) ناگفته نماند از آنجایی که بنده نمی توانم بیکار بنشینم و از طرفی خداوند نیز آنچه خیر و خوبی است برایم می خواهد ، از ابتدای تابستان کاری بهم پیشنهاد شد که مشتاقانه آن را پذیرفتم و دو روز در هفته ام به مدت 6 ساعت به  آموزش زبان به کودکان 9 تا 13 سال می گذرد و اکنون بنده صاحب 5 پسر و 8 دختر دوست داشتنی می باشم :) یکی از بچه ها به مادر خود می گوید معلممان خیلی خوب و مهربان است کاش معلم مدرسه مان هم بود ! و من با شنیدن این چیزها قند در دلم آب می شود و فکر میکنم کارم را درست انجام داده ام:) این دو روز در هفته به قدری به من انرژی می دهد و احساس سر زندگی می کنم که به این نتیجه می رسم من از ابتدا برای این کار ساخته شده بودم ! 

از هدیه که داشت برای رفتن به تهران آماده می شد خواستم سوغاتی من را فراموش نکند! وقتی آمد برایم یک گیره ی موی جادویی آورد که دوست داشتم به دوستان مو بلندم معرفی کنم(برای دیدن محصول اینجا را کلیک کنید) فکر کنم این تنها محصول چینی باشد که ازش راضی ام :)) به خصوص در گرمای تابستان خیلی به درد می خورد. ازش می پرسم از کجا پیدا کردی این رو و چند خریدی؟ لبخندی زده و می گوید وقتی در مترو ی بانوان بودند چندین فروشنده یکی پس از دیگری می آمدند و از این گیره ها را روی موهایشان آزمایش می کردند و نشان می دادند و می گفتند پنج هزار تومان... تا اینکه یک فروشنده ی دیگری پیدا شد و اول به چپ نگاه کرد بعدش به راست نگاه کرد! و وقتی فروشنده ای نیومد گفت من این گیره های جادویی را  3هزار تومان می دهم! هدیه هم چشمانش برقی زده و می گوید 2 تا بخرم 5 تومان حساب می کنی آیا؟ فروشنده هم با کمال میل پذیرفت و این چنین بنده صاحب یک سوغاتی جادویی دوهزار و پانصد تومانی شدم :)) هم اکنون هم هدیه مجددا به رشت سفر کرده و تا 2 هفته ی دیگر خواهد آمد ببینم این بار چه سوغاتی ای خواهد آورد؟ :دی

و اما یک خبر خوش اینکه به امید خدا پسر موفرفری  و خواهر کوچولویش از فردا میهمان ما خواهند بود (برای دوستان جدید عرض میکنم که منظور برادرزاده هایم است). سه هفته ی اخیر را در منزل مادر بزرگ مادری اشان بوده و خوشبختانه موفرفری حسابی با دختر خاله اش خوش گذرانده و وجود خواهر کوچکش کمتر حسادتش را تحریک می کرده است انشالله اینجا هم که می آیند شاهد روزهای خوشی باشیم ... هم اکنون دلمان در حال تالاپ تولوپ است تا لحظه ی دیدار فرا برسد... من بروم کیک و دسر مخصوص میهمانان را درست کنم ;)