دست گرمی

یک ماه پیش در چنین روز و ساعتی بود که به اتفاق مینا از سومین جلسه کلاس زبان فرانسه برمیگشتیم. مینا رو کرد به من و گفت: مهناز! با من میای تا یه جایی که من کتابم رو از دوستم بگیرم؟  من هم که قرار بود بعد از کلاس به منزل خواهرم بروم  با درخواستش مخالفت کردم ولی وقتی مظلومانه به من نگریست و گفت که زود برمیگردیم ! دلم نازک شد و با او همراه شدم. بین راه به دوستش زنگ زد که کجایی و گویی او جواب داده که در پیتزا فروشی فلان جا هستم! ما هم خرم و شادان راه افتادیم به سمت پیتزا فروشی. به مینا می گویم: حالا که ما  این همه راه آمده ایم بیا باهم پیتزا بخوریم! او همانطور که  تند و با عجله از پله های پیتزا فروشی بالا می رود و من هم پشت سرش راه افتاده بودم جواب داد: بی خیال ! دوستم منتظره بیا بالا سریع تر!

تصور بفرمایید من منتظر دیدن یک دوست ساده ی مینا بودم اما فکر میکنید ناگهان چه دیدم  ؟ با قدم گذاشتن بر پله ی آخر، با جمع 10 نفره ای از یاران دبیرستانی ام مواجه شدم که همه باهم گفتند تولدت مبارک! و همه شروع کردند به روبوسی با منی که با چشمان و دهانی باز به این صحنه نگاه می کردم :)) باورکردنی نبود! چندین و چندبار در تلگرام خواسته بودیم دورهمی برگزار کنیم که هربار به نحوی برنامه به هم خورده بود و حالا در این نم نم باران و ساعت 8:30 شب! چه کسی می توانست فکرش را بکند؟! به هرحال این جمع دوست داشتنی، با این کار یک شب به یادماندنی از آخرین شب سی سالگی را برایم رقم زدند  و تا ساعت 10 این دور همی  دلنشین طول کشید!   هنوز هم که آن لحظه یادم می آید یا به عکس های آن شب نگاه میکنم یک شادی وصف ناپذیری زیر پوستم می خزد و لبخندی تا بناگوش بر صورتم ظاهر می شود! D:

خدایا این دوستان بهتر از آب روان را از ما مگیر :)