هیچ وقت با اطمینان نگویید:اصلا!

یهو دیدم یک مرد داعشی( از اینهایی که ریش بلند نیم متری داره ولی سیبیل نداره!) با یک تفنگ بزرگ بر دوش وارد منزل مان شد. فوری جستی زدم و پریدم داخل اتاقم . با ترس  و لرز فراوان درب اتاقم را قفل کردم و پشت دراور اتاقم قایم شدم... یک چشمی از پشت دراور می دیدم که به پشت شیشه ی اتاقم آمده و تفنگش را به سمت من نشانه گرفته است...  چرا شلیک نمی کند؟ هر آن منتظر شلیک می مانم ولی خبری نیست. او می تواند با یک شلیک یا حتی ضربه ای با آن تفنگ غول پیکرش شیشه  اتاق را خرد کند و وارد اتاق شود ولی فقط ادای هدفگیری را در می آورد ... قلبم تالاپ تالاپ می زند ...منتظر حرکت بعدی او هستم ... باید اشهد خود را بخوانم...نفسم در سینه حبس ... بیدار می شوم... ساعت گوشی 4:20 صبح را نشان می دهد...

پ.ن: همین چند روز قبل بود که یکی از همکارها از من پرسید خانوم مهناز! شما شبها کابوس هم می بینی؟! با تعجب و اطمینان گفتم:نه اصلا!